Spójrz w oczy orła czyli męskie ucieczki

Don Pedro zapadł się pod ziemię. Na jak długo? Wydaje mu się, że na zawsze. Jak zwykle, serdecznie wierzy we własne złudzenia.

Gdyby ktoś o nim pisał książkę, mógłby zacząć tak:

"Cholera, pieprzony gnojek, oszukiwał cały czas , robił swoje pozując na niewiniątko, udając cierpiącego z powodu, że los ich rozdzielił. W trudnych chwilach spływała na niego nagła furia i wtedy szedł, by się wytarzać w gównie. Przejście od aroganckiego cwaniaka do pełnego zwątpień faceta, a w końcu do ostatniego sprawiedliwego, było płynne i bezbolesne".

Będzie żył dalej. W każdym razie, nie przeżyłby tego co ona przeżyła, może by nie umarł, ale by nie przeżył.

Ona to wszystko przeżyła, chociaż dla niego umarła. On się sfajdał.

No właśnie? Co jest lepsze? Sfajdać się czy umrzeć? Chyba lepiej umrzeć, bo kto umrze, ten już się nie sfajda. A kto się sfajda ten i tak umrze, tyle tylko, że sfajdany. Gówno prawda. Cholera. Najlepiej to chyba jednak zwiać. Uciec, zanim człowiek się sfajda jeszcze raz.

Każdy wybiera drogę, aby jak najmniej bolało. Odważny zderzy się z rzeczywistością a tchórz znika.

Ale gówno zawsze śmierdzi a nierozwiązany problem i tak zawsze wraca, prędzej czy później ale wraca, nigdy o tym nie zapominaj...