Moje udane akcje i to już koniec o Pylku

Moje głupawe a czasem i żenujące akcje mają zawsze charakter albo intencję artystyczną, motywowaną entuzjazmem, potrzebą ekspresji, manifestowania energii twórczej i kreatywności.

Jeśli tylko znajdę czas, opiszę wszystkie te, które najczęściej wspominam...

1. Debiut na antenie radia mam za sobą. W odpowiedzi na radosne pytanie skąd słuchaczka do nas dzwoni, grzecznie się przedstawiłam i powiedziałam tym buńczucznym kolesiom z radia Z (na żywo, na antenie), co im zrobię, jeżeli jeszcze raz "utną" to uuuuuuu na końcu "Purple rain" Princa.

Ja chyba mam to po mamie. Ona też czuje się wielce rozczarowana, kiedy w "Schodach do nieba" (na antenie), ucinają to końcowe, jej ulubione ooooaaaaa.

2. Chyba najgłupszym z głupich wygłupów, wygłupem moim, był głupi żart, którego ofiarą i zwycięzcą 3 w 1, był kumpel mojego brata. Biedak starał się o pracę w renomowanej firmie informatycznej a przebieg jego wcześniejszej kariery, nie był zbyt imponujący.

Handlował wcześniej na giełdzie komputerowej a giełdowcy postrzegani byli jako kombinatorzy a nawet paserzy. Zgodziłam się napisać mu CV, w końcu taką umiejętność obejmował program nauki języka polskiego gimnazjum.

Dla jaj, dałam mu wersję CV, w której napisałam, że jego interes zaczął przynosić straty aż w końcu upadł, ponieważ poznał Magdę, której rodzice wybywali tylko w końcu tygodnia, więc on w niedzielę, po całonocnych igraszkach, nawet nie miał nigdy siły rozstawić swojego straganu. Sądziłam, że on przeczyta to w domu, potem wróci po normalną wersję CV i co najwyżej się pośmiejemy.

On, nawet nie czytając zawiózł CV do firmy i dostał tam pracę. Sprawdzali również jego umiejętności ale on twierdzi, że gdyby nie jego szczere, aż do bólu CV, nie zwróciłby na siebie uwagi i nawet nie załapał na interviev, z powodu niechlubnej przeszłości handlowca. Dzisiaj z Magdą są szczęśliwymi rodzicami dwójki dzieci i on nadal tam pracuje.

3. Jestem (chyba) jedyną osobą na świecie i tym najbardziej się szczycę, której udało się "wymusić" od władz angielskich, pozwolenie na wwiezienie na teren ich kraju, polskiego, chorego szczura.

Po długiej korespondencji, urzędnicy uznali, iż jednak warto "nagiąć" przepisy, jeżeli aż tyle ku temu powodów jest, o których to powodach, z uporem maniaka, pisze do nich Pylek. A może tylko uznali, iż taaakiego wariata z Polski jeszcze nie widzieli i działali zgodnie z zasadą "mądry głupiemu ustępuje".

Liczy się skutek, nawet jeśli wyszłam na wariata. Szczur pojechał do Londynu, by spotkać się ze swoim rozpaczającym przyjacielem Michałkiem z zespołem aspergera. Wygrałam wojnę na słowa z angielskimi przepisami i urzędnikami. Trwało to kilka miesięcy, ale warto było. Michał i szczur byli bardzo szczęśliwi.

4. Na studniówce 2005 (nie mojej) w Hotelu Sobieski w czasie buszowania po barze, co by dokupić alkoholu jeszcze ( My polska młodzież byliśmy na takiej sali, gdzie nam alkoholu nie sprzedawali, co prawda wnieśliśmy ze sobą trochę, ale jakoś tak się szybko wódka skończyła i trzeba było dokupić w barze).

Wyczaiłyśmy z dziewczynami, że siedzi ten koleś z zespołu Boney M. Popatrzyłyśmy po sobie i ja rzuciłam hasło "bierzemy go", no i po kilku minutach rozmowy zgodził się zaśpiewać dla nas, poszedł z nami do naszej sali, zostawiając te swoje laski z zespołu same.

Zabawnie to wyglądało. My wszystkie na wysokich obcasach ok.185 i więcej a on niezbyt wysoki. Śpiewałyśmy z nim i tańczyłyśmy, potem boso (film wiadomo, gdzie jest). Facet już się starzeje, bo lnieje. Byłam wysmarowana takim świetlistym żelem i kiedy obudziłam się wieczorem następnego dnia, to w łóżku miałam pełno jego włosów ale co tam włosy... najgorszy był kac... jak to po studniówce...

5. Logowałam się na forum (chodziłam do gimnazjum) utworzonym przez pasjonatów informatyki, głównie absolwentów Politechniki we Wrocławiu, Opolu, Polsko Japońskiej Szkoły Informatycznej (linux, sieci, tunele VPN, SSL, IPsec etc) pod nickiem mojego brata (jego komputer pamiętał hasło). Ponad rok sprawdzali mi tam błędy (myliłam ze szwedzkim) w wypracowaniach z niemieckiego i robili to z ochotą, dla młodszej siostry swojego kolegi z forum.

Gdybym chciała, mogłabym poprosić o przepis na szarlotkę, też by mi go napisali, to kwestia podejścia:) Adminów miałam po swojej stronie bo grzecznie kasowali moje, już poprawione wypracowania.

Gdyby nie to, że zaczęli się dopytywać mojego brata o mnie, kiedy dłużej się nie odzywałam, to nadal miałabym szybkie i dobre usługi. Brat kiedy się zorientował, co robię, zmienił hasło ale najgorsze, że wyspołował rodzicom i za karę dostałam korepetytora, który przychodził do domu.

6. Mieszkałam bliżej kardiologicznego ale na tyle blisko CZD, że we wczesnej podstawówce rodzice pozwalali na samodzielne wyprawy z koleżankami. Nie chodziło o zachowanie równowagi, że skoro mama kupiła mi nowe baletki czy akrylowe farby, to powinnam teraz zrobić coś szlachetnego, żeby mi się w głowie nie przewróciło. To nie tak. Po prostu w naszej okolicy wszystkie drogi prowadziły do szpitala.

Od bardzo, bardzo dawna nie mam już czasu na wizyty na najsmutniejszym oddziale gdzie trzymać się można tylko promyka nadziei. Teraz, staram się, w miarę swoich wolnych chwil i możliwości wspierać "Fundację Nasze Dzieci".

Moja działalność polega głównie na tym, że wywieram presję na ludzi i przekonuje ich do swoich racji, dla osiągnięcia celu. Walka na słowa z lenistwem a nawet z ludzką głupotą jest często długim i mozolnym przebijaniem się przez skorupę ale warto.

Kto chce dokonać czegoś dobrego lub pożytecznego, niech nie spodziewa się uznania ani poparcia od ogółu, przeciwnie, może on liczyć na sympatię i pomoc tylko wyjątkowych serc, i to nielicznych a często biorą cię tylko za wariata.

Pylek pedofilka

Masz wielkie serce. Kocham Cię Michael.

Ja nie mam w ogrodzie wesołego miasteczka, nie zapraszam do swojego domu dzieci ale niedaleko miałam do Centrum Zdrowia Dziecka. Przytulałam dzieciaki, głaskałam je, całowałam. Jeszcze nikt mnie nie oskarżył i nie zażądał odszkodowania ale myślę, że za tyle czułego dotyku, jaki zostawiłam na schorowanych ciałkach dzieciaków, w Ameryce dostałabym podwójne dożywocie...

Niewykluczone więc, że w Polsce dobiorą mi się do dupy. Trudno. Warto było. To były cudowne chwile i żałuję, że nie mam obecnie czasu dla dzieciaków, które czekają na jakikolwiek gest wyciągniętej ręki.

Zapamiętałam jeden szczególny dzień, nawet pamiętam dokładną datę, 5 grudnia 2004. Chłopiec ok. 10 lat, ale imienia nie pamiętam, z urazem głowy, po przygnieceniu przez ścinane drzewo. Nie odwiedzali go rodzice, bo mieszkali daleko ale jego szafeczka uginała się od prezentów i łakoci, które wciąż przynosili mu rodzice innych dzieci.

Chłopiec przeszedł operację usunięcia krwiaka mózgu i w końcu dostał długo wyczekiwane pozwolenie, udania się, o własnych siłach, już nie na wózku, do toalety. Biegał tam co chwila, szczęśliwy, że odłączyli go od urządzeń monitorujących, które przykuły go do łóżka.

Nie miał kapci, biegał po korytarzu boso. Mój miły akurat miał wyłączony telefon, więc odważyłam się poprosić moją mamę. Moją kochaną, cudowną i co najważniejsze niezawodną mamę. Przywiozła kapcie.

Nigdy nie zapomnę buziaka i uścisku tego chłopca. Nigdy nie zapomnę tego dnia. Nigdy nie opiszę, co się czuje w takiej chwili, kiedy widzi się, aż tak szczęśliwe dziecko, z tak błahego powodu jak kapcie. Nigdy nie opiszę, bo nie umiem. (w CZD niestety brakuje też tzw. szpitalnych kapci).

Jeszcze tego dnia przyjechali rodzice chłopca. Chociaż byli czysto i schludnie ubrani wyglądali jakby pożyczyli ubranie od kogoś innego bo obydwoje mieli za duże rozmiary. Nigdy nie widziałam ludzi od których, aż tak głośno krzyczałaby bieda i szczęście jednocześnie. Mówili, że nie mieli jak przyjechać, a teraz ktoś z życzliwych sąsiadów ich przywiózł samochodem.

Ojciec chłopca miał na sobie spodnie, kilka numerów za duże, tak na oko to około 20 cm w pasie za szerokie. W szlufkach, zamiast paska miał wciągnięty i zawiązany na supeł sznurek.

Czy ktokolwiek, kiedykolwiek widział faceta, który "jadąc do miasta" ma spodnie związane na takim zwykłym szarym sznurku? Ja widziałam... Nigdy nie zapomnę tego sznurka... nigdy :(

Moje marzenia

Nikt świata nie zmieni ale ja nigdy nie rezygnuję ze swoich celów, bo wierzę w cuda!

Jeśli któregoś dnia widzimy, iż dokonało się coś, co wszyscy uważali dotąd za rzecz niewykonalną, to jest cud. Cud wystawia przecież na pośmiewisko wszystkie logiczne wywody naukowców.

Niech miłość będzie wieczna, guzki otorbione, niech zniknie gvhd, progresja, ataki wtórne i oby nigdy nie było sztucznych łez, tylko te prawdziwe, łzy szczęścia i pokoju...

A to już lista moich osobistych skromnych życzeń :) :

Życzenie pierwsze, wyjątkowe, priorytetowe: Zeppelini grają "Schody do nieba" specjalnie dla mojej mamy.

Pozostałe, kolejność bez znaczenia:

1. Lenny Kravitz mi pozuje a ja szkicuję akt.

2. Prince śpiewa "Purple rain" tylko dla mnie.

3. Plener z Sylwestrem Stalone, wspólne farby, każdy ma własne pędzelki bo ja maluję cienkimi a on maluje grubymi, którymi ja jeszcze nie potrafię.

4. Reżyseruję własny scenariusz, mając u boku Brudnego Harryego, który nosi moją torbę jako reżyser drugi.

5. Mickey Rourke siedzi w mojej kuchni w fartuszku i obiera ziemniaki a wieczorem układa mi pościel na łóżku.

6. Rudger Hauer zabiera mnie na autostop.

7. Babcia Tina łamie nogę, ja ją zastępuję i z Dawidem Bowie śpiewamy "Tonight".

8. Joe Cocker śpiewa mi na dobranoc "Noubliez jamais".

9. Władimir Putin udziela mi wywiadu w cztery oczy, sam na sam w pokoju, bez żadnej pluskwy.

10. Madonna i ja siedzimy na łóżkach w Lugano, żremy już drugi kilogram lodów i mamy w nosie bulimię.

11. Michael Jackson pracuje w pocie czoła, nad poprawą szybkości koordynacji moich mięśni.

12. Szakira uczy mnie szybkich wibracji mięśni.

13. Dzwoni do mnie Tarantino i proponuje mi główną rolę w Kill Bill 3.

14. Matti Vanhanen prosi mnie o napisanie jego autobiografii i deklaruje autoryzację przyjmując moje warunki.

15. Naciskam w swoim telefonie zieloną słuchawkę, przykładam aparat do ucha i słyszę głos Anthony Hopkinsa: "Good morning Agatha".

16. Coolio zaprasza mnie na scenę, zaczynają grać Gangster's Paradise. Trzymam go za rękę i ryczę.

Moja obsesja

Mam fisia na punkcie "uuu" i "uuuuuuuuuuuu"... uuuwielbiam to...!

Mistrzem "uuu" jest oczywiście Michael Jackson...!

Najlepsze "uuuuuuuuuuuu" należy do Princa.

Wojewódzki też jest niezły.

Kocham muzykę, kocham rytm, kocham czarnych... :)

Zamiłowanie do muzyki odziedziczyłam po mamie, która pomimo już swojego podeszłego wieku (zbliża się do pięćdziesiątki), jest nadal wielką i nieustającą fanką rocka, posiadającą kompletny zbiór płyt winylowych i CD tej muzyki, którego to zbioru nie wolno nikomu nawet dotykać (bez rękawiczek). Tata przeszedł już z podeszłego do starczego wieku ( niedawno skończył sześćdziesiątkę) i jest muzycznym wapnem. Dlatego kiedy on jest w domu, to dla świętego spokoju zakładam słuchawki. Kiedy ojca nie ma, to ja i mama, czujemy muzyczną "wolność Tomku w swoim domku" . Ja gram rap na górze, mama rocka na dole. Wygląda to mniej więcej tak:

Uwielbiam kino. Uwielbiam Tarantino. Uwielbiam sztukę narracji.